sábado, 1 de febrero de 2014

¡SE PUEDE!

Hace tiempo que quería dedicarme a escribir unas linias para poder contaros que si que se puede.
Se puede hacer frente con muchas cosas.
Aunque yo soy la primera que no he podido sacar tiempo con anterioridad para buscarme un dia y escribir una entrada en el blog.
Se puede.
Se lo que es que tu psiquiatra te diga que lo único que puedes hacer para estar mejor es "levantar el culo del puñetero sofá y salir a la calle de una maldita vez"
Se lo que es ver como las compañeras de terápia van abanzando y tu parece que no rascas bola.
Levantarte al mediodía ver que has desaprovechado la mañana y quedarte todo el dia en pijama, y así semanas y semanas hundiéndote en la miseria sin pasar por la ducha y con la única afición de fumar y abrir la nevera para ver el bote de ketchup.

Pero por suerte también se lo que es patalear y llorar con 29 años de edad.
Ir a terápia para "curárte" del TLP e intentar estar lo más estable posible.

Hace aproximadamente un año no pensaba estar así ahora mismo.
Desde que empezé la terápia hasta ahora he empleado muchos esfuerzos, y he llorado mucho para levantarme temprano y mantener una rutina pero ¡LO HE LOGRADO! 

Ya terminé con la terapia y la verdad es que me alegro muchisimo. 

Creo que me merezco hacer una lista de todas aquellas cosas que he conseguido desde que empece la terapia hasta ahora:

                                                                
  1. Estabilidad familiar
  2. Un trabajo
  3. Una rutina diaria
  4. Estabilidad emocional
  5. Estabilidad psiquica
  6. Estabilidad del sueño y estabilidad de horarios
  7. Habilidades de relajación para poder mandar yo por encima de la ansiedad y de los problemas
  8. Reducción de hasta un 75% de la medicación (ansioliticos y antidepresivos)
  9. Amplitud de mi abanico de amistades y conocidos
  10. Recuperación de parte de mi memoria perdida
  11. Subida de la líbido (Más y mejor actividad sexual)
  12. Recuperación de amistades y contactos perdidos
  13. Reducción de la frustración y aceptación de uno mismo
  14. Fluidez al hablar. Mejor comunicación con la sociedad. 
  15. Estabilidad sentimental.

Lógicamente mi vida no es un camino de rosas ni mucho menos, pero ya no pienso constantemente que soy una persona con trastorno límite de personalidad.
Soy conciente de ello, he luchado mucho y finalmente he podido lograr lo que pensaba que no lograría.


LA ÚNICA Y GRAN DIFERENCIA QUE HAY ACTUALMENTE EN MI VIDA ES QUE AHORA SOY CAPAZ DE GESTIONAR MIS EMOCIONES.

GESTIONAR LAS EMOCIONES ES UNA VENTAJA A LA HORA DE TOMAR DECISIONES IMPORTANES EN LA VIDA. 
COSA QUE HE APRENDIDO Y HE PODIDO LLEVAR A CABO.




Es totalmente posible llegar a llevar una vida totalment normal y estable teniendo un trastorno límite de personalidad. No eres un bicho raro, no eres diferente ni algo fuera de lo normal. 
Eres una persona fuerte, luchadora, con ganas de avanzar, solamente que cada uno avanza a su modo y a su tiempo. 
No te compares con nadie, tan solo contigo mismo, será tu única manera de progresar.
Tu vida es tu terápia. Cada dia cuenta, cada segundo de vida es un regalo exepcional que hay que aprovechar cómo más desees, ya sea con trabajo, familia, pareja, amigos, conocidos, ocio, etc...intenta salir de casa aunque te cueste lágrimas y pataletas, dúchate aunque sea con agua fría.
Oblígate a avanzar en establecer una rutina (aunque al principio ni siquiera veas resultados) recuerda tener un planning de visitas tanto psicoógicas cómo psiquiátricas e ir diciéndo "bye bye" a las pastillas, ya que el TLP no precisa de medicamentos ya que no es un trastorno de la cabeza, cómo podría ser el bipolar (por ejemplo) el TLP es emocional, solo precisa de extricta medicación en el caso de que se tenga algún tratorno mental más que lo especifique el psiquiatra.

SIEMPRE QUE SE INDIQUE UN TRATORNO EMOCIONAL (DONDE MANDAN LAS EMOCIONES) LA MEDICACIÓN NUNCA ES DE POR VIDA, SINÓ TEMPORAL.

Lo mejor para el TLP es la actividad diaria y las relaciones interpersonales.


No te autolesiones, recuerda que es tu cuerpo y que pasados unos años acabarás arripetiéndote, las cicatrices por fortuna o desgracia no se van y no siempre es cómodo tenerlas. 
Piensa dos veces las cosas antes de decirlas y ¡actúa, actúa y actúa! no temas al escenario que es la vida, porque cuando menos te lo esperes se bajará el telón y tu estarás entre bastidores con la excusa de que tienes TLP y no nos podemos permitir ésa excusa.

NO NOS VALE LA EXCUSA DE: "Esque como tengo TLP" (...)
Déjate ayudar por la gente de tu alrededor. Pide ayuda cuando la necesites.
Interactua, comunica, no te aísles, saca tu coraza y lucha con ella. ENFRÉNTATE A TUS MIEDOS.
NO HUYAS DE LOS PROBLEMAS.
Hay que ser fuertes siempre.

¡AH! Y SOLO UNA COSITA MÁS...





HAZ QUE SE PREGUNTEN PORQUÉ SIGUES SONRIENDO






12 comentarios:

  1. Qué bien Ester, no sabes lo que me alegro de leer esto!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Si, y yo me alegro de poderlo compartir con todos los blogueros, porque realmente ha sido un paso muy importante en mi vida.
      Un besote enorme, preciosa, como siempre besotes también para los peluditos de la casa :*

      Eliminar
    2. Muchisimas felicidades, me alegro muchisimo y me has abierto una puerta a la esperanza. Disfruta la vida!!!

      Eliminar
  2. Hay que caminar los caminos, caminar y caminar y caminar. Las sonrisas vienen cuando te detienes a mirar todo lo que has hecho.
    Saludos

    ResponderEliminar
  3. Me ha parecido una pieza de prosa maravillosa. Te felicito por tu recuperación. Yo he sido diagnosticado con tratorno de estrés post-traumático pero parece que el tratamiento es el mismo y con tu testimonio tengo fuerzas para seguir adelante

    ResponderEliminar
  4. Me agrada haber encontrado este blog, y leer que lo has podido superar. Padezco de TLP y se me complican mucho las relaciones interpersonales, con tan sólo 15 años es llevadero, pero no por eso menos doloroso ya que me aterra pensar qué será de mi futuro. Quiero poder ser feliz y dejar vivir a todos en mi entorno. Quisiera saber cómo hacer para lograr gestionar mis emociones y disfrutar el tiempo con los míos, QUIERO TENER UNA IDENTIDAD.

    ResponderEliminar
  5. Quería saberr de vos, entro a tu blog para saber si seguía existiendo, caso contrario, pues como estaba haciendo limpieza de links en el mío, aprovechaba.
    La verdad es que me alegra leer que hayas podido salir de toda la mierda que nos tapó (en mi caso, me sigue tapando), durante tantísimo tiempo. Que hayas retomado la relación con tu flia me algo, sencillamente, genial, increíble, maravilloso, vamos! Como todo lo que cuentas... Pero creo, como me dijeron hace poco, la cura de todo ésto, más que las pastillas y cualquier tratamiento, es el amor.
    Como no podía ser de otra manera, siempre me queda un "pero" en la manga.
    En este caso, lamento mucho que "te olvides" o al menos eso hayas demostrado durante mucho tiempo. No sé si con todos, pero si conmigo.
    No tengo tu mvl, ni tu mail, he perdido contactos cuando cambié el mvl "obligada"... Y en fin. No q@gmailuería quedarme con ésto. Porque y sabes qué pasa cuando empieza a guardar lo que uno lleva dentro.
    Tienes derecho a réplica, por supuesto.
    Si lo necesitas, marisol.ca19@gmail.com

    Un abrazo sincero, y mis mejores deseos.

    SoL*

    ResponderEliminar
  6. bueno!! feliç dia que he trobat el teu bloc i aquest post, ple de esperança, nena!!!. Ànims, sort en la feina, en la vida i felicitats, per ser valenta i atrevir.te a comunicar.ho. Ja saps q no tothom se'n surt, ja saps que no tothom té la teva determinació, i tú en un any de terapia amb el teu esforç, tens la teva propia recompensa. Deixar de ser esclaus de la química, té que tenir la seva part bona, oi que si??. Segur que ara moltes coses seran millors, escriu sobre això tb, si us plau!!.

    VERY DESPERATED MUM

    ResponderEliminar
  7. Hola, esta tarde dando vueltas por los blogs favoritos de los blogs que leo llegue al tuyo.
    Siendo una mujer (yo diría chica, pero ya tengo 37 año jeje) que ha sufrido abusos en la infancia, llegar a tu blog por casualidad me ha impactado.
    Quería dejarte un comentario, para decirte que te comprendo, y por lo tanto valoro mucho toda tu lucha , fuerza y trabajo, que te admiro por tu objetivo de hacer mas visible el tema y así conseguir que mas victimas hablen y no tengan miedo y que enhorabuena por estar tan bien ahora personalmente de tu tlp.

    Un abrazo

    ResponderEliminar
  8. Holaa!!! Torno a ser jo!
    Doncs mira et volia dir que,... no he tingut temps a llegir tota aquesta entrada, però ho faré perquè m'interessa molt!
    Sembles molt bona noia i forta! No sé si miraràs el teu blog perquè ho veig bastant abandonat, però espero que ho llegeixis.
    Et volia comentar que... primer de tot, m'alegro moltíssim que a tu t'hagi anat tan bé la teràpia! No sé ben bé què és el què et passa, del tot, però em puc imaginar algo. No sé quina teràpia vas fer, però jo porto anant al psicòleg fa un any i ella diu que avanço però a mi no m'ho sembla..
    Em sento molt malament la majoria dels dies. Jo no sé si mai aconseguiré a estar bé del tot... i mai m'han diagnosticat depressió, lo únic ansietat... però no sé.. tot és tan complicat..., què em recomanes?
    En fi, espero que llegeixis
    senseeepresses.blogspot.com

    ResponderEliminar
  9. Y que hago si no puedo hacer un tratamiento y tengo una hija de un año que depende de mi?
    Cuando tenia 15 me diagnosticaron TPL y ahí quedo... Le dijeron a mi mama que no me dijera y fue lo primero que hizo, y de ahi nunca más se preocupo. Ahora con 20 y una hija estoy peor que antes, no quiero hacerle lo mismo que me hicieron a ella, ni que pase por lo que yo pase. No se que le voy a decir cuando crezca y me pregunte que son las marcas que tengo en el brazo. Cada dia que pasa tengo menos control de mi misma y de mis emociones, y me aterra pensar que "solo tengo 20 y me queda mucho por vivir"

    ResponderEliminar
  10. Pues yo no doy pie con bola, cada vez estoy más hundida, mi familia no me quiere entender y tengo un vacío existencial que no me deja levantar la cabeza

    ResponderEliminar