jueves, 7 de mayo de 2015

Desenmascarando a mi agresor sexual

Era lunes, yo estaba camino al trabajo. Con tiempo, cómo siempre.
Mirando a mi alrededor, por si veo alguna imagen interesante para capturarla con mi cámara, sonriendo mientras camino a sorbos de café con leche, viendo como la gente anda a toda prisa.

Dos metros bastaron para que mi sonrisa se borrara al ver a mi agresor sexual.
Vi cómo me miraba y escondía la cara, camuflado en sus auriculares.
Pensé en pasar de largo, pero luego reflexioné.
¿Cuantas oportunidades tendría en la vida de cruzarme con el y poder desahogarme? 

Una, dos, diez, o ninguna, pero allí tenía una, así que pensaba aprovecharla.

Me planté en frente de él, cuando yo ya casi había pasado de largo, así que él no se esperaba que le parara.
Y con una cara de mala hostia y aguantándome el vómito le dije:

- ¿Tu qué?

Automáticamente, él hizo cuatro pasos atrás y contestó:

- ¿Qué pasa? - Con voz muy fina

Mi impotencia no me permitió articular palabra alguna, Solamente tenía ganas de vomitar y darle una paliza a la misma vez.
Chillar en medio de la calle.
Vi lo acojonado que estaba, lo pequeño que se hacía, pero incluso así no me hizo ninguna pena, solamente repulsión.

Le dije que esperaba no volverlo a ver jamás.

Me fui temblando y tuve que hacer respiraciones para calmarme.

Lo peor de todo ya no es eso.
A ése energúmeno me lo puedo encontrar, pero ahora ya se que a mi nunca más me va a hacer daño.
Lo que no quiero es que toque a ninguna niña más.

Ha llegado la hora de descubrir la verdadera identidad de mi agresor sexual.
Los delitos sexuales prescriben, si, pero mi sentido común no.

Éste animal se llama: 
Israel Gil (el segundo apellido no lo pongo por respeto a su identidad)
Vive en Catalunya (la ciudad no la especifico por respeto a su identidad)
Y trabaja en el Departament d'ensenyament de la Generalitat de Catalunya


Ésta es su cuenta de twitter. 

Afortunadamente yo he sido fuerte y he tirado adelante, pero no dejemos que la cosa se quede ahí como una mierda de perro pisada en la vía pública.

Seamos conscientes que cargo tiene éste tipo dentro de la Generalitat de Catalunya.

¿Realmente queremos una persona así dentro del departamento?

Alguien que haga charlas en los centros educativos, que decida que tipo de becas son mejores para los docentes, horario lectivo, etc...

Reflexionemos por favor. 

                                                              



   




12 comentarios:

  1. ¿¿¿Este hijo de puta es profesor??? ¡Diosssssssssssssssssssssssssssssssss!

    Hiciste genial, fuiste muy valiente y te aplaudo porque desveles su identidad. Lo único que merece es estar muerto, ¡pobre de su hija!

    Odio a todo el que le roba la inocencia o le hace algo a un niño. Los niños son angelitos y son sagrados, NADIE tiene derecho a tocarlos.

    Un beso enorme y te felicito por tenerlos tan bien puestos.

    ResponderEliminar
  2. Hola, no sigo el blog sólo he visto esta entrada pero espero y deseo que lo que te pasó a ti esté en conocimiento de las autoridades competentes.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Por desgracias no está en conocimiento de las autoridades, ya que dicho delito prescivió, pero precisamente por éso lo publico, el dolor no prescribe ;)

      Eliminar
    2. Hola, como Sonia tampoco soy seguidora del blog, pero me subscribo despues de leer esta entrada tan fuerte y la vez profunda. Te felicito por lo que hiciste porque si me pongo en tu lugar no sé lo que haría! Te cuento que encontré tu blog buscando sintomas de ansiedad porque ultimamente me siento demasiado incomoda en situaciones sociales.
      Lei una entrada en otro blog http://www.sintomasdeansiedad.org/ donde explicaban lo que es la fobia social y la verdad que me siento deshubicada con todo esto ais que segui buscando sobre el tema y llegue a esta entrada por casualidad. Un beso y sigue adelante que aqui tienes otra lectora fiel. ;)

      Eliminar
  3. Mai es supera una infancia robada. Una pot tenir etapas en las que et sembli que ja no et fa tant de mal, pero...el dolor hi es.
    Cal que aixo no condicioni la nostra vida, cal mirar endevant, pero ostia, costa tant.
    En fi, nomes dir-te que "a pesar de...", sigues feliç, tu ho vals, ell, es un desgraciat.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracies, Marta, gràcies per la teva empatía. Una abraçada ;)

      Eliminar
  4. Me he encontrado este blog por absoluta casualidad pero me veo obligada a decirte lo tremendamente valiente que me pareces. Lo que no entiendo es por qué este hombre está en la calle.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias. Yo tampoco entiendo porqué está en la calle Justicia de España

      Eliminar
  5. Hola, Esther...

    Soc una noia resident al Maresme.
    Després d'anys d'incongruències vitals, ferides, cicatrius que esgarrapar i fer brollar la sang...
    he tingut que demanar ajuda psiquiàtrica. He descobert, tot i que encara no s'ha establert un diagnòstic clar, que tinc TLP. Estava buscant informació, i he anat a parar aquí.
    És emocionant, encara que dolorós, comprovar com m'identifico i comparteixo molts dels sentiments que relates.
    La teva lluita és per a mi una esperança. La força i la valentia que demostres són un exemple de superació... una veritat udolada a les portes d'un món que no vol saber res sobre trastorns mentals...sinó amagar-los sota capes d'hipocresia i químics. Llegir el teu blog ha convertit la meva tarda trista en una tarda reflexiva i colmada de llum al final del camí.

    Gràcies per existir. Ara ja no em sento tant sola... encara que no et conegui, de ben segur que les nostres mirades s'han creuat alguna vegada tot viatjant amb la Renfe.

    Aquestes últimes entrades sobre l'abús són esfereïdores. Estic segura que la vida et recompensarà aviat tot aquest sofriment amb un immens glop d'alegria, si es que no ho ha fet ja...segons el que veig estàs molt ben acompanyada :)

    PD: Escriure és un bàlsam... no ho deixis.

    Algú que t'admira.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Inmensa alegría la que sento al llegir aquestes paraules.
      Escriu-me a estermemory@hotmail.com i estarem en contacte, si us plau!
      Tota lluita costa, però val la pena lluitar per desfer etiquetes i somriure.

      Una abraçada enorme! :)

      Eliminar

  6. A GREAT SPELL CASTER (DR.TAKUTA) THAT HELP
    ME GET MY EX HUSBAND BACK, AM SO HAPPY
    My name is LUCY SETHI from USA .I am here to
    give testimony on how I got my husband back.
    My husband left me for no reason 3 years ago.
    He moved in with another woman, I felt like
    killing myself, my life became very bitter and
    sorrowful. Then 1 day, a friend of mine told me
    about a great spell caster that is very good and,
    he said he gave him some lucky numbers that he
    played in a lottery and he won. I didn't believe it
    because I've worked with so many of them and it
    didn't work. He begged me further so I decided
    to try this great spell caster called DR TAKUTA. I
    still didn't believe. I used the spell he gave me
    and the next day I received a call from my
    darling husband Thomas last month. He
    apologized and came back to me. He even gave
    me 10,000USD as a means of compensating me.
    I'm very happy now. please i will advise you to contact him
    now and see for your self his Email is via____
    takutaspellalter@gmail.com or whatsapp him
    through the following contact on +27788634102


    Dr.TAKUTA also cures:
    1. HEPATITIS A,B,C
    2. HERPES 1/2
    3.DIABETES
    4.STROKE.
    5.AIDS HERBAL CURE, STDS and STI
    6. MARRIAGE COUNSELLING
    7.LOVE SPELL CASTING
    8.JOB PROMOTION SPELLS
    9.MARITAL PROBLEM
    10.MAGIC MONEY SPELLS

    ResponderEliminar