miércoles, 15 de febrero de 2012

100 kilos (de esperanza)

Ayer por la mañana ocurrió algo y desde entonces he intentado escribirlo y no he encontrado el modo, así que dicen que a la tercera va la vencida, pues espero que así sea:

Ayer por la mañana me levanté, fuí a hacer pis y me pesé, cómo de costumbre, pero ayer la báscula llegó a un tope máximo para mi.
Un tope inadmisible para mi cabeza.

Mientras los numeritos de la báscula parpadeaban decidiéndose que peso marcar, yo estaba de los nervios, un segundo se me hacía eterno. Esperar el resultado de mi peso siempre es una eternidad.
Entonces la báscula marcó 100 kg con toda su crueldad.
Además con ésa crueldad digital de: 100.00 kg para que te enteres que son 100 kilos exactos. Ni un gramo más ni un gramo menos.
GORDA.
Bajé de la báscula todabía sin poder reaccionar, bastante anonadada y con un nudo en la garganta, pero al fin y al cabo, todo éso era culpa mía. YO SOLITA había llegado a ése peso. YO SOLITA había engordado.
Me tomé mi café con leche e intenté escribir, pero mi frustración no me dejó terminar.

Nunca hubiera pensado que YO llegaría a pesar ¡ÉSTO!

Aunque en el fondo, muy en el fondo, sabía (o no) que si seguía comiendo de ése modo tan compulsivo llegaría ése momento.

 Por suerte no todo son desgracias.
Ayer tenía hora en el Centro ABB y antes de ir me mandó un mensaje una futura compañera de terapia, con la que ya nos conocemos por otra vía de contacto.
Me fue muy bien quedar con ella, ya que le ocurre lo mismo que a mi y pudimos hablar bastante del tema.
A parte, yo me incorporo en el grupo de terapia la semana que viene, el miércoles ya haré terapia de grupo, pero a partir de hoy cambia mi vida.

Sé que no tengo por que contar éso, es más, me cuesta decir que peso 100 kilos actualmente, pero me enorgullece poder decir (contrarestar) que voy a un muy buen centro de terapia. 

Así que ya finalizado el DIAGNÓSTICO ya lo puedo decir sin miedo, ya no sólo por mi, sino para todas ésas chicas que rondan por la blogosfera con miedo sin saber que les pasa, o sabiendo que les pasa y sin saber dónde acudir o que hacer. Yo tengo:

TRASTORNO POR ATRACÓN  


¿Qué és la OBESIDAD ANSIOSA o el TRASTORNO POR ATRACÓN?

clica aquí para saberlo (centro ABB te lo cuenta) 

Ahora sé porque no pude publicar la entrada ayer. Porque ayer ésa entrada estaba llena de culpa y rencor. Hoy, hay esperanza, agradecimiento y ganas de empezar con la terapia (aunque me sigo sintiendo mal por lo de los 100 kilos) pero cada vez menos y éso es lo que quería destacar.
Por éso, supongo que el destino ha provocado que publicara la entrada hoy.
Sé que de ahora en adelante las cosas ya sólo pueden ir mejor.
Me fastidiará mucho, A PARTIR DE HOY hacer las 5 comidas diarias e intentar no tener atracones y todo éso, pero sé que tengo un grupo de terapia estupendo y un equipo de profesonales que me van a ayudar (a parte del apoyo de la gente que me quiere)

Estoy contenta de haber hecho éste paso tan importante y definitivo en mi vida, pero a la vez, como le comentaba a mi amiga y compañera de terapia ayer, un poco asustada....y sin embargo no sé porqué.

Sea lo que sea y PESE LO QUE PESE me siento orgullosa de lo que he hecho y AHORA YA SÓLO PUEDO MEJORAR

Ésta soy yo con 100 kilos con ganas de curarme (fotos tomadas ésta misma mañana)



 
  
 Así que con ésto me despido. Con 100 kilos, pero con esperanza. 
En la foto de cabezera pesaba 70 kilos y estaba genial (no lo digo sólo yo) soy de huesos grandes y de cadera muy ancha, por lo tanto jamás podré pesar 50 kilos pero más allá del deseo de adelgazar, lo que me importa es estar sana. 

A todas ésas personas que tengais ése temor...adelante, hay centros de terapia, y es duro enfrentarse a la realidad, pero vale la pena. Si yo ayer no hubiera ido al centro de terapia, todabía estaría llorando y culpándome de mi augmento de peso buscando la felicidad en el fondo de un pote de helado de chocolate.
Pero me fuí al Starbucks con una amiga y compañera de terapia y lloré, saqué toda la mierda y hoy puedo decir que aunque sé que me costará: QUIERO CURARME 

Gracias por leerme y gracias por la comprensión.
Cada dia lucho y prometo no rendirme JAMÁS.


La esperanza y el temor son inseparables y no hay temor sin esperanza, ni esperanza sin temor.
François de la Rochefoucauld (1613-1680) Escritor Francés 

Salen errados nuestros cálculos siempre que entran en ellos el temor o la esperanza.
Molière (1622-1673) Comediografo francés.

48 comentarios:

  1. Eres hermosa en todos tus matices. No dejes que una cifra riga tu vida!! Amate y encuentra el amor propio estando saludable!!!! UUn beso enorme!! Te mando mi animo y mi apoyo!!

    ResponderEliminar
  2. bonita, las próximas fotos verás como estás divinísima y estupenda, l ovas a conseguir con tu esfuerzo!
    ¡¡ánimo!!

    ResponderEliminar
  3. Em sona tant el teu cas... jo també tinc/tenia/tindré el problema de l'obesitat per ansietat. Amb els anys (ja en tinc 30) he anat veient que tot és una qüestió psicològica, que demano al menjar la satisfacció que no em sé donar jo mateixa, i això no és el camí. La solució jo lhe trobada en l'esport, que em dóna una ajuda doble: d'una banda, si faig esport no penso, no em deprimeixo i no menjo, i a més, si faig esport m'aprimo, i com més prima menys ganes de menjar tinc.
    ànims, guapa!!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. m'en alegro que hagis pogut trobar aquesta solució.
      Jo malauradament o afortunadament haig d'acudir a un centre de teràpia perquè evidentment, no és el menjar...és el que s'amaga darrera del menjar, darrera d'aquests farts.

      Una abraçada i enhorabona per tu!

      Eliminar
  4. Primer de tot estar i sentir-se sana i el nivell de satisfacció personal ben alt per fer fron a tot!! enhorabona pel pas i endabant!!! el segon, tercer... ja arribaràn!!!!

    ResponderEliminar
  5. Noieta
    em tens, saps que pots comptar amb mi.100 kilos es una putada, si.Pero tu ara tens la força per posar-hi remei, dons que res t'aparti del que vols aconseguir.
    No sera facil, ja ho saps, pero tampoc cal que et flagelis si un dia caus, es nomes questio de posar-hi pit i collons, axeicar-te de nou i vinga endevant que no ha sigut res.
    Ja et vaig dir que jo habia perdut un pilo de kilos, 105, va ser la meva creu....i ara encara me'n quedant uns quands, pero ser que ho aconseguire.
    A més com que soc masoca de naturaleza, avui he començat a deixar de fumar, aixi, per las braves, pa ovarios los mios, ea.
    Força, molta força, recorda que no estas sola.
    Mils de petonets

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gràcies Marta...es nota que m'entens.
      I sempre... PIT I CULLONS!

      Molts petonets!

      Eliminar
  6. tot el que has escrit és un pas enorme.Ara només calen ganes i esforç per trobar-te bé amb tu mateixa.Jo t'envio un munt d'ànims!!!!!!!!!! petonets!!!!

    ResponderEliminar
  7. ànims bonica! amb aquestes ganes tant enoormes que tens de curarte! aquest pas és tant important, segueix amb aquestes ganes de viure i de cuidarte. Hi haurà moments durs, això ja ho saps, però sempre tindràs la satisfacció d'haver lluitat per tu i quan aconsegueixis posar-te bé, seràs molt molt feliç!
    molta força! :D

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. si, és veritat, espero que tinguis molta raó, jejejeje
      Gràcies per la força i els ànims.
      Un petonàs!

      Eliminar
  8. Eee.. no te vengas abajo por una cifra de nada. Reconoce que podría ir mucho peor. No dejes que unos numeritos de nada marquen tu vida. Vívela igual que antes y no pienses en lo que puedan pensar. Ánimo!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Eis! no me vengo abajo, todo lo contrario, me vengo arriba, jejejeje, al principio cuesta, porque, joder, seamos honestas, no es lo mismo pesar 100 kilos que 60 (por ejemplo) pero por suerte, creo que SOY FUERTE!

      Un besote, cielo!

      Eliminar
  9. pero cuanto mides?? porque no aparentas 100 kilos ni de coña. no sé, yo te veo estupenda y el modelito te queda genial.
    igual es un poco entrometido decir esto, ¿pero tu novio qué piensa?
    por otro lado, lo importante es curarse y estar bien. y tu espíritu de esta entrada me gusta mucho. sigua así, con tu ayuda, tu apoyo y tus ganas de salir adelante. eso es lo que cuenta.
    un beso muy fuerte.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Naar, es cierto que nunca aparento lo que peso, es verdad. Mido 1,63.
      Y si, ahora por fin ya sé que lo importante es estar sana, pero me ha costado llegar a 100 kilos y empezar en un centro de terapia para saberlo. Hace falta mucho trabajo...
      Mi novio me apoya 100% y me quiere tal y cómo soy, pero el problema es que YO NO ME QUIERO, por éso voy a empezar la terapia, para aprender a quererme sea como sea (aunque si que tengo que bajar de peso por salud)

      Gracias por tus palabras, te mando otro beso muy fuerte de vuelta. Muakis!!!!

      Eliminar
    2. Nee, da igual lo que mida, da igual lo que aparenta, da igual sus 100kg, da igual lo que piense su nóvio, su vecino, Darth Vader, Pinocho o Heidi, tu, yo, todos. Lo que realmente importa es qué piensa ella de si misma. Ya sé que lo dices con buena fe, pero es mi opinión y tenía que decirlo.
      Un petonet Ester. Ànims.

      Eliminar
    3. Anna, lo primero, es Naar, no Nee.
      Lo segundo, da igual lo que piensa todo el mundo, pero a veces la opinión de los demás sirve para volver a realidad y ver las cosas desde otro prisma.
      Uno tiene que aceptarse y a veces, la aceptación y los ánimos de los demás ayudan a hacerlo. Por eso le digo lo que opino yo y le pregunto lo que opina su novio, que digo yo que la importará y la ayudará a superarse a sí misma. Lo que opine Heidi o pitufina igual da lo mismo, pero si su novio la apoya sí me parece importante a la hora de curarse.
      Y en el comentario le digo que lo que más me gusta de la entrada es su espíritu de aceptarse y mejorar, cosa que mantengo. Porque lo que realmente importa es que ella se cure, se acepte, se de cuenta de que es muy guapa y de que tiene otras cualidades increíbles. y se lo he dicho más veces.
      Y no digo las cosas con "buena fe", sé de lo que hablo por que he trabajado con personas con problemas de aceptación.
      Ánimo una vez más, Ester.

      Eliminar
    4. Ey, que ha pasado, guapetonas?
      Ana, Naar ha hecho un muy buen comentario. Puedo entender tus ganas de apoyarme y tal, pero en ése caso te digo que precisamente Naar es una de las personas que más me paoya en éste blog.
      Naar, gracias por tus comentarios.
      Por otro lado, se que las dos comentais siempre de buena fe, y os quiero mucho a las dos, por lo tanto no quiero peleas en mi blog, enga va, que mañana tengo el primer dia de terapia.
      Besitos para las dos.
      Se que las dos me apoyais y os quiero a las dos, ok?

      Muchos besotes!

      Anna: Quan puguis fem un cafetonet? Un petonet molt gran preciosa! I gràcies pel suport (t'he entès, encara que pensis que no) muakis!

      Eliminar
    5. Ante todo, pido disculpas por lo del nombre Naar.
      Yo no quiero crear ninguna polémica para nada. Si he dicho algo que moleste, pido disculpas de nuevo.
      Estoy totalmente de acuerdo cuando dices "da igual lo que piensa todo el mundo, pero a veces la opinión de los demás sirve para volver a realidad y ver las cosas desde otro prisma". Lo que quería decir es que da igual si aparenta o no aparenta tener 100kg. Lo importante, pienso yo, es que se acepte y que toma hábitos saludables. Pero no es fácil y, como dices, el apoyo de otras personas es muy importante.

      Sí Ester, avera si fem un cafetonet aviat! ;)

      Eliminar
  10. En las fotos te ves GUAPA!!!
    Y seguro que con ese maravilloso grupo de terapía no sólo conseguirás verte aún más guapa, sino que lo más importante es que te SENTIRAS preciosa!!!

    Como te digo siempre, tenemos que querernos CADA día!!!

    Por cierto, me encanta la falda, te sienta de maravilla ;)

    Un besazo!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias por lo de guapa, la verdad es que no me considero una chica fea, pero si que me considero gorda i llega un punto que la gordura destruye la belleza....pero es todo mental...y creo que si, que con éste grupo de terapia las cosas me irán super bien. De momento hoy me siento mejor (y éso que todabia no he empezado la terapia) pero he comido bien (las comidas que tocan y equilibradamente)

      La falda te ha gustado eh? es de H&M jejejejeje

      esque con ese peso lo que mejor me sienta son los leggin's con falditas que tapen el culete.

      Un beso fuerte y gracias por estar cada dia más "cerca" de mi.

      Eliminar
  11. Mucho ánimo en tu lucha. Hazlo por salud. No por belleza. Es verdad que a la larga el sobrepeso nos puede. Te lo digo por propia experiencia. Yo he adelgazado 20 kilos y me encuentro mucho mejor. Sólo una cosa. No te obsesiones. Poco a poco. Come menos y haz ejercicio, aunque sea una hora de paseo. Yo fue lo que hice y en 6 meses pasé de 100 a 80. Se puede.

    Muchos besos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Goyo! Y no te preocupes que precisamente para no obsesionarme voy al centro de terapia, que es lo que me ayudará a no seguir en ése "círculo vicioso"
      Poquito a poco...se echo no tengo que comer menos, tengo que comer más...bueno más normla más a menudo...en vez de un atracón al dia. 5 comidas diarias (como la gente normal) no es una dieta es la curación de una enfermedad, pero mucha gente lo asocia a una dieta.

      Gracias por los ánimos! Un abrazo fuerte!

      Eliminar
  12. Sigues estando genial, y no te tomes mis palabras como que las digo para quedar bien.
    En la etapa que afrontas, creo que lo mejor es que todos (los que estén cerca de tí, y los que estamos cerca de tí por medio de este limbo) TE APOYEMOS, el 100 solo es un número, no hay mucha diferencia con el 99 ni con el 101, por lo tanto no te obsesiones con el.
    Mi hija nació hace seis años, pesó 2,200 sigue en los huesos, siempre digo que la haré una fiesta el día que llegue a 50 kg, veo que no llegará nunca, me preocupa que no coma, que vomite con esa facilidad, ir, como hoy a buscarla al comedor y ver todas las sillas sobre las mesas, y ella sola con la cuidadoras y sin comer, después de tu carta, creo que me estaba equivocando al reñirla por no comer, y que tengo que APOYAR en vez de REÑIR, estoy pensando en hacer una fiesta para las dos, da igual el peso...
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Primero de todo: Gracias, porque se que lo dices de verdad (lo de que sigo estando genial)
      Y referente a lo de tu hija, por respeto a ella no voy a opinar en exceso, porque es menor, solo te diré que por su bien, consultes con su profesora o si hace falta con un doctor (si el caso realmente te preocupa) pero a ésas edades es muy normal que algunos niños no quieran comer por algun motivo. Descubrir el motivo es lo más complicado.

      Piensa que a veces Reñir también es una manera de apoyar y más aún cuando tienes seis añicos y tu padre te mira fijamente (sólo que hay muchas formas de reñir)

      A mi tambien me riñen la gente de mi alrededor cuando no hago bien las cosas o me pego un atracón. Pero es una riña de decepción que a veces duele más que una riña tal dicha.

      Sea como sea, sé que el apoyo lo tengo, y con tu peke también, sé seguro que eres su héroe, así que yo te apoyo tambien a ti.

      Besotes!!!!

      Eliminar
  13. Esta mañana empecé tu entrada. Me llamó la atención y tenía ganas de leerla pero sabía que iba tarde y no iba a pode dedicarle el tiempo que necesitaba. El año pasado, por este tiempo, me enteré de lo que era el Trastorno por Atracón. Una amiga me comentó que iba a empezar el tratamiento. ¡No tenía ni idea de lo que le pasaba! Cambio se humor, aislamiento, un regomello por cualquier salida intempestiva, por cualquier postre de más que no entendía. Lo que no conocía era que después ella seguía con otro postre, con otra copa, con más comida y más remordimiento.
    Ultimamente esta bien. Bueno... casi tan locuela como siempre pero bien. Seguramente le mandaré el enlace de esta entrada, aunque sinceramente, no sé, no se si quiero que recordarle nada de eso, no se si pensará que la veo gorda y que por eso vuelvo a estar pendiente de ella, no se que le pasa por la cabeza y ahora no estoy todo lo que debería estar pendiente de ella, pero ni yo puedo controlar su cabeza ni ella me iba a dejar.
    Espero que te vaya bien. Que te encuentres "sana" y que consigas verte genial. A mi desde luego me vas a seguir viendo por aquí. Poco me importa tu físico, a mi me has ganado por tu forma de ser.

    ¡Diviertete guapísima!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sin duda alguna, es uno de los comentarios más sinceros y más completos que he leído hoy en ésta entrada (sin desperdiciar los otros) quizá por lo que tu has dicho, que ya conoces el trastorno y éso ayuda a saber "que decir"
      Si quieres enviarle la entrada a ésa persona, hazlo, pero coment´sndole siempre de una forma cosntructiva, eres una gran persona y sé que no haría cosas con maldad, por lo tanto si crees que debes mandar el enlace mándalo y sino pues no.

      Gracias por tu apoyo. Un beso!

      Eliminar
  14. Como te mencione antes yo trato d entender la situación que personas como tú sufren.

    No había oído del Trastorno por atracón.
    Sigo un blog que vi en National Geografic y me a ayudado a ampliar más mi mente.

    http://www.puntal.com.ar/blogs/yolamasgordadetodas/

    La forma en como redactas tus problemas me conmueve.
    Deseo de todo corazón cumplas tus metas y no te refugies en la comida.


    Soy Siara, te seguire desde mi otro blog pues eres abierta con el tuyo y deseo seguirte en donde hablo más de mi y no de un gusto fílmico.


    ¡Salu2!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Siempre se agradece tener nuevos seguidores (aunque no me constas cómo seguidora, no veo una seguidora más en mi lista, no veo que hayas clicado el botón de seguir, pero no pasa nada)
      Me gusta que te guste mi blog.

      Cuando tenga tiempo visitaré el tuyo. Un saludo enorme! Y gracias por tus ánimos y el enlace! Besos!

      Eliminar
  15. una pregunta: cuanto mides?? porque yo no acabo de creerme que peses tanto, tienes que ser alta.... pero eres guapísima!! míralo de esta forma, las hay flacas y feísimas!!! y te aseguro que para estas no hay remedio..... tú con una poca de disciplina serás como quieres pero las feas????

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. jajajajjaa, me encanta, porque tu siempre sin querer (o no) le das tu toque de humor en los comentarios, jijijiji.
      Me ha encantado tu manera de llamarme guapa.
      Mido 1'63 y si que peso éso, repasa la respuesta que le he dado a Naar, porque le he dicho lo mismo que a ti, ella tampoco se lo creía.
      Te mando un beso muy grande, tesoroooooo!!!

      Eliminar
  16. Lo mas importante de todo esto es como tu te veas, en la vida todas las cosas con un poco de esfuerzo se consigue y tu a lo poco que te lo propongas lo conseguiras, ya veras, yo te envio todo mi @nimo para ello. Un besazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias Juan! Un abrazo

      pd: si te ha gustado mi blog te animo a seguirlo.
      Saludos!

      Eliminar
  17. Tenir ganes d'arreglar el problema és la millor via per fer-ho. Ganes, ànims i el suport de la gent que t'estima, que per lo que em dona la impressió no son pas poques :-)

    Si vols, pots :-)

    ResponderEliminar
  18. Primero que nada: ERES HERMOSA.
    Con todo y tus 100kg, eres bella y eso no lo olvides NUNCA! repítetelo cada vez que te veas al espejo ;)
    que bueno que entraras pronto a la terapia, primero, para que aprendas a quererte y segundo, por tu salud. Por lo menos ya superaste varias etapas de tu vida y ahora que entiendes como son las cosas y que te diste cuenta que te irá mejor, nadie te detendrá. No te diré que será fácil, porque nada en esta vida es fácil.. pero lo vas a lograr, porque cuando uno se propone algo, tiene fuerza, y gente que lo apoya, todo sale bien :)
    SUERTE! Espero que logres todos tus objetivos y que sobre todas las cosas SEAS FELIZ, porque eso es lo más importante de todo.. No que llegues a un peso exacto, sino que con el que tengas te sientas bien.

    SUERTE SUERTE Y MÁS SUERTE!
    Un beso

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Tus palabras me han llegado al corazón, de verdad. Miles de besos!!!

      pd: guardaré la suerte que me has dado en raciones, porqué sé que me servirá.

      Un abrazo muy grande!

      Eliminar
  19. Te deseo que todo vaya genial y consigas lo que te has propuesto :)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Doncs si és per tema de salud endavant, però si és per estètica et diré que a les fotos estàs per sucar-hi pa filla. M'agradaria escriure't un email però no trobo cap adreça...

      Dr. Muerte

      Eliminar
  20. Hola que tal noia de vidre bueno yo tambien hace unos dias pase por lo mismo por unos papeles de la universidad me pesaron pese 105 y alli pense en k llego mi momento en que tengo k bajar de peso no lo hago por al aparencia si no para sentirme bien por mi misma , quisiera saber q me dierias unas pautas o q comer en el desyuno o y la cena ahora estoy tomando agua mineral frutas, antes tomaba en excesivo las GASEOSAS y las HAMBUERZAS se que es daniño pero ya un mes que no las toco porfa a ver sii me ayudas en eso bye cuidate =) mi NOMBRE ES Luisa

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Luisa!
      Yo no te puedo ayudar mucho, ya que no soy psicoterapeuta ni nutricionista y no sé tu historial médico y no sería bien visto, pero si que te puedo echar una mano. (Cómo compañera) porque sé que se pasa mal.
      De dónde eres?
      Yo te aconsejo, primero de todo que vayas a un centro de trastornos alimenticios si es que crees que tienes un TCA, y que no hagas dieta porque te puedes obsesionar. Lo ideal es comer bien, saludablemente, pero sin hacer dieta. Comprendes lo que te digo? Por éso hay que ir a un centro especializado.
      Es muy dificil hacer un reset cuando hemos llegado a pesar éste peso, pero se puede (sobretodo psicologicamente)

      Ánimo.
      Intenta buscar ayuda profesional y no te peses.

      Un abrazo muy fuerte

      Eliminar
    2. Hola!! bueno esto lo tengo que hacer de 4 meses que me pesen por el benificio de comedor que ofrece mi universidad soy de peru.. Graciaz por tus Consejos..!! Cuidate..!! Mill Graciias..!

      Eliminar
  21. Hola, he encontrado tu blog buscando información sobre TLP por un amigo y me he sentido muy identificada con tu historia sobre el trastorno por atracón. Yo también mido 1,63 y tengo un físico muy parecido al tuyo, y el día que vi la báscula pasar del 99.5 y acercarse al 100 peligrosamente decidí actuar porque me di cuenta de que estaba arruinando mi vida sin motivo ninguno. No tengo diagnosticado el trastorno por atracón, pero cumplo todos los síntomas. Yo no he ido a terapia, pero he logrado controlarlo poco a poco y un año después peso 70 kilos, gracias a un cambio de hábitos, seguir un menú semanal equilibrado y controlar las situaciones de mi vida que provocaban esa ansiedad por comer (en el camino se han quedado dos parejas) y en vez de culparme cuando caigo en la tentación (cada menos frecuentemente, por suerte), hago borrón y cuenta nueva para no caer en ese agujero que me obliga a comer hasta reventar y volver a mis nuevos hábitos saludables.

    Tú lo estás haciendo mucho mejor porque has ido a pedir ayuda profesional, pero quería decirte que se puede salir y darte muchos ánimos en tu recuperación, porque no se trata de que nos convirtamos en modelos, ni hacemos esto por vanidad, la obesidad es peligrosa, sentir que con apenas 30 años no puedes andar un poco más deprisa ni subir unas escaleras porque te agotas no es ninguna tontería, ni los dolores en las articulaciones simplemente por darte la vuelta en la cama. Y eso que ahora siendo jóvenes nos salvamos, pero a la larga vamos perdiendo años y calidad de vida. Sigue así, y me encanta tu blog.

    ResponderEliminar